تأثیر تمرین تناوبی شدید بر سطوح عامل نکروز تومور آلفا در بافت چربی زیرپوستی و احشایی و مقاومت به انسولین در موش‌های صحرایی نر

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر پنج هفته تمرین تناوبی شدید بر سطوح عامل نکروز تومور آلفا در بافت چربی زیرپوستی و احشایی موش‌های صحرایی نر بود. بدین‌منظور، 20 سر موش صحرایی (با میانگین سنی هشت هفته و میانگین تودۀ بدنی 10±190 گرم) به‌صورت تصادفی به دو گروه تمرین تناوبی شدید و گروه کنترل تقسیم شدند. برنامۀ تمرین تناوبی شدید به‌صورت پنج جلسه در هفته و به‌مدت پنج هفته اجرا گردید. حیوانات در هفتۀ اول با سرعت 37 متر بر دقیقه، شش وهلۀ دو دقیقه‌ای را با یک دقیقه استراحت فعالیت نمودند. در هفتۀ دوم، سوم، چهارم و پنجم تعداد وهله‌ها به‌ترتیب به 7، 9،10 و 12 مرحله رسید و سرعت نیز به 40،43،49 و 52 متر بر دقیقه افزایش یافت. همچنین، 72 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین و در حالت ناشتایی، حیوانات با استفاده از زایلازین و کتامین بیهوش شدند و بافت چربی احشایی و زیرپوستی آن‌ها استخراج گشت. همچنین، جهت سنجش عامل نکروز تومور آلفا، گلوکز و انسولین از روش الایزا استفاده شد و مقادیر گلوکز نیز به روش رنگ‌سنجی آنزیماتیک مورد اندازه‌گیری قرار گرفت. علاوه‌براین، به‌منظور تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها، آزمون تی مستقل مورداستفاده قرار گرفت و سطح معناداری (05/0) در نظر گرفته شد. نتایج نشان می‌دهد که پنج هفته تمرین تناوبی شدید باعث کاهش معنادار سطوح عامل نکروز تومور آلفا در بافت چربی احشایی و زیر پوستی و انسولین پلاسمایی (P≤0.001) و نیز مقاومت به انسولین (P≤0.01) شده است. بااین‌حال، تغییرات در گلوکز پلاسما معنادار نمی‌باشد (P=0.752). درمجموع، نتایج حاصل از این پژوهش بیانگر این است که تمرین تناوبی شدید می‌تواند باعث کاهش سطوح عامل نکروز تومور آلفا در بافت چربی احشایی و زیرپوستی و نیز انسولین پلاسمایی شود. همچنین، این روش تمرینی می‌تواند در کاهش مقاومت به انسولین نیز نقش داشته باشد.